Cała powieść opowiedziana jest przez Augusta, jego przyjaciół, starszą siostrę, jej chłopaka i jej byłą najlepszą przyjaciółkę. Każdy z nich ma inne odczucia do zaistniałej sytuacji. Główny bohater opisuje swoje obawy wobec nowej szkoły, o tym jak czuje się gdy inni się z niego śmieją. Przyjaciele Augusta, Jack i Summer są dla niego dużym oparciem, bronią go gdy inni mu dokuczają, kolegują się z nim mimo, tego że przyjaźń z nim sprawia, że jesteś na samym dole drabiny społecznej. Starsza siostra Augusta, Olivia to moja druga ulubiona postać. Autorka świetnie pokazała miłość pomiędzy rodzeństwem, Via bardzo troszczy się o swojego brata i zrobiłaby dla niego wszystko.
August choruje na dyzostozę żuchwowo-twarzową. Jest to niezwykle rzadka choroba, zdarza się raz na od 10 do 50 tysięcy żywych urodzeń. Schorzenie przysporzyło mu wiele problemów. Zarówno dzieci jak i dorośli patrzeli na niego z obrzydzeniem. Rówieśnicy nie chcieli bawić się z nim na placu zabaw tylko dlatego, że jego twarz wyglądała inaczej niż ich. Lecz chłopiec nie przejmował się niemiłymi docinkami, był do nich przyzwyczajony. August przeżył wiele rzeczy, których niektórzy z nas nigdy nie przeżyją. Spędzał wiele miesięcy w szpitalach kurując się po skomplikowanych operacjach, nauczył się znosić ludzi, którzy dziwnie na niego reagowali. Ukształtowało to u niego ponadprzeciętną dojrzałość, za którą go podziwiam.Czasami nie mogłam uwierzyć, że jego postać ma dopiero 10 lat, na niektóre sytuacje patrzał jak dużo starsza osoba. Mimo stosunku innych ludzi do niego, Augusta cechowała niezwykła empatia. Zawsze chciał pomagać tym w potrzebie.
Ludzie mają zwyczaj oceniać wszystko po wyglądzie, może się to odnosić do jedzenia, książek, innych ludzi i wielu, wielu innych. Mi nie przeszkadza zwracanie uwagi na to czy ktoś jest zadbany, ale nie podoba mi się krytykowanie kogoś tylko ze względu na to, że jest chory i np. ma zniekształconą twarz lub chodzi w inny sposób niż wszyscy. Autorka również zwraca na to uwagę i pokazuje jak nietolerancyjni są ludzie gdy mają styczność z czymś "innym" niż do tej pory. Takie bezpodstawne ocenianie można często zauważyć u dzieci i młodzieży, którzy z powodu własnych kompleksów pastwią się nad swoimi rówieśnikami.
Dużym plusem tej książki jest jej realistyczność. Można by się spodziewać, że w "Cud Chłopaku" chodzi o, to że jest sobie chory chłopiec, który ma zawszę pod górkę, a nagle następuje przełomowy moment, wszystko obraca się o 360 stopni i jego życie jest nagle szczęśliwe. Lecz tak nie jest, główny bohater tak jak my czytelnicy przechodzi trudne chwile, które przeplatają się z tymi dobrym. lęk, łzy mieszają się ze śmiechem. Jeden dzień może być gorszy, a drugi jest dużo lepszy, tak jak to bywa w realnym świecie.
Książka ta to nie tylko powieść o chorym chłopcu. Sama autorka powiedziała, że pisząc tę powieść chciała również pokazać jak czują się rodzice takiego dziecka oraz inni ludzie z jego otoczenia. Pamiętajmy, że choroba jednego członka rodziny wpływa też na innych, zmienia ich całe życie, rutynę dnia codziennego. Uważam, że jest to równie ważny temat i cieszę się, że pani Palacio poruszyła go i pokazała w swojej powieści.
"Cud chłopak" to moim zdaniem bardzo dobry debiut literacki. Jest to wyjątkowa i urzekająca historia, którą czyta się bardzo przyjemnie. Każdy może znaleźć w tej powieści coś dla siebie. Nie mogę określić wieku potencjalnych czytelników, bo tą książkę można czytać na każdym etapie życie.
Moja Ocena: 8/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz